Mehtaba bakan gözleri zayıflığını ortaya koyuyordu. O çoktan çıkmış olsa da hayatından verandaya çıkıp yükselmekte olan ayı seyredince yanındaymış gibi hissediyordu. Gözlerinde birkaç damla yaş oynaşıyor fakat ağlamamaya verdiği karar üzerine vazgeçmek zorunda kalıyorlardı. Evet, zayıf ve hassastı Lucy. Görmek istemediği şeyler görmüştü mavi gözleri. Kalbine dokunan busenin sahibi, sevgiyi, hüznü ve aşkı getiren kişi şu an sadece bir yıldızdı gökyüzündekiler gibi. Cansız bedenine ev sahipliği yapan o mimikler bir süre katılaştığından öylece kalmış ardından uyur gibi bir pozisyona çevrilmişti. Belki sevgisini gösteremediğinin pişmanlığıydı o gördüğü belki de bir umut ile Lucy'nin ona verdiği yaşam öpücüğünün mükemmelliğinin katılaşmasıydı. Genç kız onun ne zaman öldüğünü bile bilmiyordu. Sol göğsünün altına bastırdığı başının soğukluğunu başından beri hissetmiş miydi yoksa? Öperken de artık burada olmadığının farkında mıydı? Adama karşı verdiği sözü tutamamıştı: ona 'eğer ölürsen seni takip edeceğim, yeter ki yanında olayım' demişti, ardından defalarca kez aşkını ilan etmişti. Korkaktı ki kız, nasıl kendi canına kıyabilsin? Buradaydı işte. Yine aynı verandadaydı, kendisini ilk kez ona tamamen verdiği evin verandasındaydı. Onunla beraber olurken aşkının karşılıksız olduğundan korkmuştu hala da emin değildi bu konudan. Adam onu gerçekten sevmiş miydi yoksa tek istediği saf, bakire bir kızın bedeni mi olmuştu? Eğer öyleyse ruhsuz, cansız yüzüne dökülen sıcacık, tuzlu gözyaşlarından utanacaktı. Bedenini ona sunduğu gece, adam istememişti ancak. Lucy onu baştan çıkartmıştı. Belki de en iğreneceği şey bu olurdu onun kalbinin boş olduğunu öğrenseydi. Yuvarlak, -yaşına göre- dolgun göğüslerini onun göğsüne dayaması, kalp atışlarını hissetmesinden iğrenecekti. Onun kalp atışlarını küçümseyecekti kendisininkine oranla daha yavaş olduğu için. Oysa emin olmalıydı değil mi aşkından? Şüpheye, kedere ve hüzne yer yoktur onun dünyasında. Adam onu sevmişti. Beni sevdi, beni sevdi, beni sevdi. Tekrarladı bir süre bu sözleri. Sesi titriyordu. Her bir vurgusunda melodikliğin yanında kırılganlık yatıyordu. Her bir kelimesini işittiğinde bedeni titremelerle sarsılıyor, aklına o sabah geliyordu. Bilmediği bir dilde dökülen kelimelerin birbiri ardına sıralanışını, o piçle ettiği kavgasını hatırlıyordu adamın. Ve sadece birkaç metre sonra, birkaç metre sonra yere yığılışını hatırlıyordu. Nereden geldiğini bile göremediği birinin kalbinde yaralar açmasını anımsıyordu. Vahşet. Peki, o ne yapmıştı ağlamaktan başka? Hiçbir şey. Sadece korkmuştu. Daha bu sabah teninin vanilya ve karamela karışımı gibi koktuğunu söyleyip beyaz bir gül verdiğindeki kıkırdayışının ardından adamın kendisini öptüğünü anımsadı. Duygu dolu ama kısacıktı.
Tuzlu bir sıvı dudaklarına değdiğinde fark etti. Ağlıyordu. Adeta alev alev yanan kızıl saçlarının yakamadığı gözlerinden gözyaşları süzülüyordu. Kalbi delik deşik, dudakları ise o sıcaklığa bir daha kavuşmayacağını çoktan anlamış gibi, paramparçaydı sanki. Onsuzluğa dayanamıyordu işte. Beraber geçirdikleri onca gecenin ardından, her santimini ezbere bildiği simasının ardından unutamıyordu işte. Bir daha göremeyecek, kokusunu alamayacak ve dalgalı saçlarında parmaklarını gezdirirkenki ona az da olsa bir utanma duygusuyla, alman aksanı ile iltifat yağdırışının verdiği mutluluğu yakalayamayacaktı. Kendisinden yaklaşık altı yaş küçük biriyle olmanın verdiği utancı biliyordu adamdaki. Lucy daha 14 iken tanışmışlardı ve bir buçuk yıllık bir arkadaşlığın ardından kızın adamı baştan çıkartmasıyla ilişkileri tamamen değişmişti. Bazen adamın eve fahişe getirmesine bile aldırmazdı. Ne olursa olsun bilirdi ki Dietrich sadece ona aitti. İlk kez bunu yaptığında yatağın üzerindeki yarı çıplak kadından tiksinmiş ve beraberliklerinin bittiğini söylemişti. Fakat Dietrich gayet sakin bir şekilde onu dışarı yollayarak sadece Lucy’yi göğsüne yaslamıştı sakinleşsin diye. Ardından alnından, göz kapaklarından, dudaklarından ve boynundan öpmüş, adamın dudakları yavaşça daha da aşağıya kayarken sadece onu istediğini söylemişti. Lucy her ne kadar üzerindeki tişörtü teninden sıyırmasına ve çıplak göğüslerine dudaklarını bastırışına bir şey demese dahi daha ileri gidememişti o akşam. Dietrich’ten ayrılamamıştı yine de. Sanki bir rüyadaydı ve o ne isterse yapabilecek durumdaydı. O artık yoktu ama.
Teşekkürlerini yolladı adama. Genç kız sıfatından ayırışı ve gerçek bir kadın gibi hissettirişi yüzünden. Bedeninden utanmamasını öğrettiği için. Verandadan ayrıldı yavaşça, ayak sesleri tahtanın üzerinde yankılandı. Gözlerini salonda gezdirdi onu ararcasına, bulamadı elbette. Üst kattaki yatak odasına doğru yöneldi. Orada olmasını istiyor o zamanki gibi iltifat edip sakinleştirmesini istiyordu. Kırılganlığını, hüznünü ve bu sefil halini birden bire yok etsin istiyordu. Kız o gece üzerine kan bulaşmış elbisesini kendisi çıkarttı, derisini çıkarttığını hissediyordu sanki. Acı verici. Defalarca kez beraber uyudukları çift kişilik yatağa tek başına gitti bu sefer. Sabah olduğunda karşısında Dietrich'in kusursuz yüzüne vuran ışığı zevkle izlemek istiyordu. Onu uyandırıp daha önce olmadığı kadar büyük bir haz ile öpmek istiyordu. Eğer onu bulamazsa gittiğini de kabullenmek istemiyordu. Eğer bu dünyada değilse, diğer tarafta değil midir zaten? Öyleyse kaybettiği aşkını neden orada bulamayasındı?
Anasayfa 
Paz Mayıs 16, 2010 7:46 pm